Rury i kształtki PP
Rury kanalizacyjne są dziś wykonane najczęściej z tworzyw sztucznych. Jednym z popularnych tworzyw wykorzystywanych do produkcji rur jest polipropylen, czyli PP. To materiał stosunkowo odporny na wysokie temperatury, dlatego można go stosować zarówno do budowy kanalizacji wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Polipropylenowe rury świetnie sprawdzają się jako budulec sieci kanalizacyjnych w sytuacjach, w których wymagana jest zwiększona odporność na nacisk bądź występowanie agresywniejszych ścieków.
Właściwości polipropylenu
Polipropylen ma wyższą odporność na wysokie temperatury niż inne popularne tworzywo sztuczne wykorzystywane do produkcji rur, czyli PVC (polichlorek winylu). Wynosi ona +90°C, a przy krótkotrwałym kontakcie nawet +100°C. Rury PP są także odporne na różnorodne substancje i związki chemiczne, których używa się w gospodarstwie domowym. Zanieczyszczona woda i inne ścieki komunalne nie powodują w nich korozji biologicznej, chemicznej ani fizycznej. Dużą zaletą polipropylenu jest także niska ścieralność. Dzięki temu rury dłużej zachowują trwałość oraz nie tworzą się w nich zatory. Dzięki gładkim ściankom wewnętrznym w rurach kanalizacyjnych z PP nie powstają warstwy osadów nawet w przypadku ułożenia rur z niskim spadkiem.
Pomarańczowe rury PP – zastosowania
Rury kanalizacyjne PP w kolorze pomarańczowym lub pomarańczowo-brązowym stosować można do budowy zewnętrznej sieci kanalizacyjnej zarówno w budownictwie jednorodzinnym, jak i komunalnym. To głównie rury lite, co oznacza, że mają one jednowarstwową, mocną ściankę. Dzięki temu stosować można je nie tylko na obszarach przydomowych, ale także przy większym obciążeniu powierzchni, np. pod drogami z dozwolonym ruchem ciężkim. Sieci kanalizacyjne z PP sprawdzają się również w trudnych warunkach geotermicznych, np. przy wysokim poziomie wód gruntowych lub narażeniu na wysokie lub niskie temperatury. Rury PP do kanalizacji zewnętrznej stosować można także tam, gdzie przewiduje się ciężkie warunki ich eksploatacji, np. w przypadku ścieków agresywnych chemicznie lub o wysokiej temperaturze.
Kształtki PP do rur kanalizacyjnych
System kanalizacji zewnętrznej z PP tworzą nie tylko rury. Ich uzupełnieniem są kształtki z polipropylenu o różnych wymiarach, które dostosować można do średnicy rur. Składają się na nie m.in. kolana PP nachylone pod różnym kątem, nasuwki PP, łączniki PP oraz trójniki kanalizacyjne PP o różnym kącie odgałęzienia. Ważnym elementem są także redukcje kanalizacyjne, które umożliwiają łączenie elementów o różnej średnicy. Wszystkie elementy wyposażone są zazwyczaj z dostosowane do nich gumowe uszczelki, które mogą różnić się między sobą tworzywem lub sposobem wykonania (jest to zależne od producenta). Starannie wykonane i szczelne połączenia poszczególnych elementów to jeden z warunków skutecznego funkcjonowania całego sytemu kanalizacji. Podobnie jak rury, złączki PP do zastosowania na zewnątrz są pomarańczowe lub brązowo-pomarańczowe.
Wymiary i parametry rur kanalizacyjnych z PP
Rozmiary i kształty rur kanalizacyjnych oraz złączek z PP są standardowe. W sklepach znaleźć można rury PP przeznaczone do użytku zewnętrznego o średnicy od 110 mm do 800 mm (np. rura PP 200, rura PP 320). Długość rur PP wynosi zwykle od 3 m do 6 m. Zakończone kielichowo końcówki ułatwiają szybki montaż. Rury z PP mają stosunkowo wysoką sztywność obwodową, która wynosić może od 8 SN do 16 SN. Wymiary oraz ułożenie poszczególnych elementów kanalizacji wewnętrznej powinny być określone już na etapie projektu. Dużą zaletą rur z tworzyw sztucznych jest ich niska waga. To duże ułatwienie w transporcie i montażu rur, zwłaszcza w porównaniu z rurami żelbetonowymi czy stalowymi.
Montaż
Dzięki niewielkiej wadze i różnym wymiarom, montaż kanalizacji zewnętrznej z rur i kształtek PP jest stosunkowo szybki. To materiał odporny na wysokie i niskie temperatury, dlatego pory roku w większości przypadków nie są przeszkodą w pracach montażowych. System kanalizacji grawitacyjnej z rur PP należy układać ze spadkiem wynoszącym minimum 2%, czyli 2 cm na 1 m długości, co umożliwia spływanie ścieków. Maksymalny spadek nie powinien jednak przekraczać 15%, aby zapobiec zbyt gwałtownemu przepływowi. Ważne, aby rury prowadzić z jak najmniejszą możliwą liczbą załamań i łączeń poszczególnych fragmentów. Każde połączenie czy kolano stanowią bowiem potencjalne miejsce powstania zatoru bądź nieszczelności. Łączenie elementów polega na wciśnięciu bosego końca jednego elementu w kielich drugiego. Znajdującą się w kielichu uszczelkę można posmarować specjalnym preparatem do zwiększania poślizgu lub płynem do mycia naczyń (nie wolno stosować do tego olejów lub smarów, gdyż mogą one uszkodzić uszczelkę). Przed zasypaniem ułożonej kanalizacji, konieczna jest kontrola jej szczelności. W tym celu najlepiej zamknąć ułożony odcinek kanalizacji i zalać go wodą, co wykaże ewentualne przecieki. Należy też dokładnie sprawdzić, czy woda przepływa przez rury swobodnie, co jest informacją o tym, że kanalizację zamontowano z prawidłowym spadkiem.